Türkiye'de imar planlarının tarihi, Osmanlı İmparatorluğu döneminden itibaren başlayarak modern Türkiye'nin kuruluşuna ve günümüze kadar uzanan geniş bir zaman dilimini kapsar. İmar planlaması, şehirlerin düzenli büyümesi, altyapı ve kamu hizmetlerinin etkin dağılımı gibi konuları içerir. İşte bu tarihsel sürecin bazı önemli aşamaları:
Osmanlı Dönemi (1299-1922): Bu dönemde, imar faaliyetleri genellikle geleneksel Osmanlı mimarisi ve şehircilik anlayışına dayanıyordu. Şehirler, özellikle İstanbul, mimari ve kültürel açıdan zengin yapılarla donatılmıştı.
Cumhuriyetin Kuruluşu ve Erken Cumhuriyet Dönemi (1923-1950): Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulmasıyla birlikte, modern şehircilik anlayışının temelleri atıldı. Bu dönemde, başta Ankara olmak üzere pek çok şehir için modern imar planları hazırlandı. Avrupa'dan getirilen şehir planlamacıları, Türkiye'nin şehirleşme sürecinde önemli rol oynadı.
Endüstri Sonrası Dönem ve Büyükşehirleşme (1950-2000): 1950'lerden itibaren Türkiye'de hızlı bir kentleşme ve sanayileşme süreci başladı. Bu dönemde, özellikle büyük şehirlerde nüfus artışı ve göç, planlama sorunlarını beraberinde getirdi. Hızlı şehirleşme, planlama eksikliklerine ve kaçak yapılaşmaya yol açtı.
2000'ler ve Sonrası: 2000'lerden itibaren Türkiye, şehir planlamasında daha kapsamlı ve entegre yaklaşımlar benimsemeye başladı. Bu dönemde, kentsel dönüşüm projeleri, sürdürülebilir şehircilik ve çevre dostu planlama gibi konular ön plana çıktı.
Tarihsel olarak, Türkiye'deki imar planlamasında, hem Osmanlı döneminin etkileri hem de modern planlama tekniklerinin uygulanması gözlemlenebilir. Günümüzde, şehir planlaması, hem geçmişten gelen mirası korumak hem de modern ihtiyaçlara cevap verebilmek adına sürekli olarak gelişmektedir.